Aleksander Bobowski był ostatnim i najstarszym z żyjących legendarnym braci „Bobowiaków”, muzykantów z Puszczy Białej. Pod jego skrzydłami wszyscy młodsi bracia stawiali swe pierwsze kroki muzyczne, a byli to: Stanisław (skrzypek, 1921-92), Bolesław (harmonista pedałowy, 1928-2006), Czesław (harmonista i akordeonista, 1934-92), Władysław (bębnista, 1925-95). Pochodzili ze wsi Dybki-Grabniak k/Ostrowi Mazowieckiej.

Aleksander pierwsze swoje wesele zagrał w 1929 roku i od tej pory był najbardziej wziętym skrzypkiem między Ostrowią Maz. Brokiem, Długosiodłem i Wyszkowem. Grał w swoich rodzinnych stronach, a także w okolicach Pasłęka k/Elbląga (1948-57) do pocz. lat 70-tych, kiedy to przeniósł się do podwarszawskiego Płochocina. W czasie wojny działał w partyzantce, był więźniem więzienia w Ostrołęce, warszawskiego Pawiaka, obozu koncentracyjnego w Majdanku, obozów pracy w Bergen-Belsen i Dorah. Zwieńczeniem jego kariery muzykanckiej był trzykrotny udział w Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą, gdzie w 1996 roku zdobył Złotą Bsztę, a w późniejszych latach również również najwyższe nagrody solo i z braćmi Krucińskimi (Edward – harmonia pedałowa, Czesław – bębenek). Otrzymał Nagrodę im. Oskara Kolberga. Obegrał ponad tysiąc wesel i zabaw. Jego repertuar, styl i mistrzostwo wykonawcze dokumentuje płyta wydana w 2003 w serii In crudo przez Stow. „Dom tańca”, która zawiera nagrania archiwalne solo, z bratem Bolesławem, z braćmi Krucińskimi oraz śpiewaczką Marianną Śliz. Wielokrotnie grywał w Domu Tańca, był też gościem Instytutu Muzykologii UW. Odszedł autorytet i przyjaciel.