Pasły się owce pod borem,
przybieżał wilczek z farwerem,
Rozproszył owieczki, one do ucieczki
Za Panem, za Panem.

Skarżą się przed nim w stajence,
ukazuje rany Panience,
Wilczek nas pokąsał, jeszcze się natrząsał,
Nad nami, nad nami.

Na pastuszków też skarżyły,
że długo w szopie bawili,
A my niebożęta i nasze jagnięta,
Giniemy, giniemy.

Prosimy Państwo łaskawe,
wejrzyjcie sami w tę sprawę,
Bo krzywdę cierpimy, wynijść się boimy
Na pole, na pole.

Kazał Pan wilka zawołać,
pasterzom prawdę obwołać,
Zbiegło się co żywo, patrzeć na to dziwo
Do szopki, do szopki.

Idzie wilk z płaczem przed Pana,
niosąc na sobie barana,
Prosi o pokutę, Pan mu tez w chałupę
Dać kazał, dać kazał.

Położyli go na gnoju,
bili potężnie do znoju,
Owce pomagały, kijów dodawały,
Pasterzom, pasterzom.

Aż się go sam Pan użalił,
owieczkom tego nie chwalił,
Że bez kompasyji krzywdy swe mściły,
Nad wilkiem, nad wilkiem.

Idżże ty wilku do jamy,
pamietaj o coś karany,
Nie rusz mi owieczek, ani jagniąteczek,
Kochanych, kochanych.

Poszedł wilk z płaczem po chłoście,
spotkał kompanów na moście.
Bieżcie prędko bracia, jest tam szumna płaca,
W stajence, w stajence.

Oni pobiegli z ochotą,
popisując się robotą,
A pasterze po nich, w ostatku psów do nich,
Puścili, puścili.

Wnet wilcy z gniewem na brata,
takaż to szumna zapłata
O zdrajco! Nie bracie, będziesz miał w zapłacie,
Śmierć za to, śmierć za to.

Obskoczyli go do koła,
a on nieborak zawoła:
Ra ra ra, ra ta ta, Stwórco wszego świata,
Już ginę, już ginę.

Zlecam me sieroty, dziatki,
teć wszystkie moje dostatki,
Wyznawam zgrzeszyłem, sto owiec zdławiłem,
I więcej, i więcej.

Ci mnie to oprawcy podwiedli,
sami ich z tysiąc pojedli,
Proszę cię mój Panie, niech też za karanie,
Śmierć wezmą, śmierć wezmą.

S.Fijałkowski, Chrzanów, Roztocze, Lubelskie

Kolędy

Prawa autorskie © przez Dom Tanca - (4828 odsłon)